fbpx
gratitude

Η Δύναμη της Ευγνωμοσύνης

 «Καλύτερα ν’ ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι»

Όλοι γνωρίζουμε τη δύναμη της ευγνωμοσύνης, πόσο σημαντική είναι και πόσο συνεισφέρει στην ευδαιμονία μας. Υπάρχουν αμέτρητες έρευνες που δείχνουν πως η πρακτική της ευγνωμοσύνης οδηγεί σε μεγαλύτερη ευδαιμονία και ευεξία, δεν μπορούμε να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη και θυμό ταυτόχρονα…

Αυτός είναι και ο λόγος που ξεκινάμε από το πρώτο μάθημα με το ημερολόγιο ευγνωμοσύνης και που συνεχίζουμε να κλείνουμε τη μέρα με αυτό. Μεταξύ των άλλων εξασκούμε το νου μας στο να αναγνωρίζουμε και να επικεντρωνόμαστε στα «θετικά» που συμβαίνουν στη ζωή μας και με αυτό τον τρόπο μας συμβαίνουν όλο και περισσότερα «θετικά» πράγματα που μας κάνουν να είμαστε ευγνώμονες.

Όπως έλεγε νομίζω ο Επίκτητος, ο σοφός άνθρωπος δεν λυπάται για αυτά που δεν έχει αλλά χαίρεται για αυτά που έχει.

Τι γίνεται όμως όταν μας συμβαίνουν «αρνητικές» καταστάσεις, πόσο εύκολο είναι να είμαστε ευγνώμονες στα δύσκολα.

Πριν από 4 εβδομάδες μου έκλεψαν το σακίδιο μου ενώ παίζαμε μπάλα με τα παιδιά στην παραλία του Μπάτη στο Φάληρο. Βρέθηκα με τρία παιδιά χωρίς χρήματα, χωρίς τηλέφωνο και χωρίς κλειδί αυτοκινήτου…

Στην αρχή δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι έλειπε, ήταν πρώτη φορά που με είχαν κλέψει και μου φαινόταν αδιανόητο ότι κάποιος μας παρακολουθούσε που παίζαμε μπάλα και μας έκλεψε τα πράγματα την ώρα που δεν κοιτούσαμε…

Α τον απαίσιο που με άφησε σύξυλο με τρία παιδιά στην παραλία… Αισθανόμουν θύμα, θυμωμένος και αδικημένος…

Ευτυχώς κάποιος ευγενέστατος κύριος μου έδωσε το κινητό του και μπόρεσα να επικοινωνήσω με την Εύα ώστε να φέρει από την Κηφισιά το δεύτερο κλειδί του αυτοκινήτου ώστε να μπορέσουμε να μετακινηθούμε. Ευτυχώς υπήρχε δεύτερο κλειδί και τώρα που το συζητάμε πρέπει να βγάλω άλλο ένα εφεδρικό.

Μετά συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσαν να μας είχαν κλέψει το σακίδιο ενώ κάναμε μπάνιο στη θάλασσα και να είχαμε βρεθεί βρεγμένοι και χωρίς ρούχα, οπότε τουλάχιστον ήμασταν στεγνοί και ντυμένοι…

Σταδιακά η άρνηση, ο θυμός και η θλίψη έδωσαν την θέση τους στην αποδοχή και στην ευγνωμοσύνη γιατί τελικά όλα έρχονται και παρέρχονται, γιατί τελικά πάντα υπάρχει λύση, γιατί τελικά όλα είναι μαθήματα.

Πέρα από το απλοϊκό παραπάνω παράδειγμα, κοιτάζοντας στο παρελθόν συνειδητοποιώ ότι πολλά πράγματα που μου είχαν φανεί τραγικά όταν συνέβησαν τώρα καταλαβαίνω ότι είναι κομμάτι του μονοπατιού της εξέλιξης.

Θυμάμαι πόσες φορές είχα καθηλωθεί στο ρόλο του θύματος, «Μα γιατί αφού είμαι τόσο καλός άνθρωπος η ζωή μου φέρεται έτσιιιι!!»

Και πως αισθανόμουν…, χάλια, θυμό, θλίψη και αδικία…

Στην πορεία άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ναι μεν δεν μπορώ να αλλάξω κάποιες καταστάσεις αλλά είναι στο χέρι μου ο τρόπος που θα τις ερμηνεύσω και ο τρόπος που θα ανταποκριθώ. Είναι δική μου επιλογή αν θέλω να είμαι ή μαριονέτα ή  μαριονετοπαίκτης…

Ναι, σε ένα επίπεδο τη ζωή μας την κυβερνούν αόρατα νήματα, οι συνήθειες και οι πεποιθήσεις μας, μου συμβαίνει αυτό και εγώ αντιδρώ έτσι γιατί αυτό έχω μάθει και έτσι συνηθίζω. Και τότε είμαι το θύμα, άτομα  και καταστάσεις κινούν τα νήματα της ζωής μου.

Μέσα από το διαλογισμό, μέσα από τη σιωπή και την παρατήρηση τα αόρατα νήματα αρχίζουν και γίνονται ορατά και αφού τα αντιλαμβάνομαι, πλέον μπορώ να απελευθερωθώ, μπορώ να γίνω ο κύριος της ζωής μου, από μαριονέτα να γίνω ο Μαριονετοπαίκτης.

Μέσω των πρακτικών μου επιλέγω να είμαι ευγνώμων αντί για θύμα, επιλέγω να είμαι μαθητής της ζωής, επιλέγω να είμαι ελεύθερος!! 🙂

«Μεταξύ ερεθίσματος και ανταπόκρισης υπάρχει ένα κενό. Σε αυτό το κενό υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξουμε την ανταπόκριση μας. Στην ανταπόκριση μας έγκειται η ανάπτυξη και η ελευθερία μας» - Victor Frankl

difficult-man-800-450

«Δύσκολοι» άνθρωποι...

Συχνά πυκνά «αντιμετωπίζω» αυτό που λέμε «δύσκολους» ανθρώπους, δηλαδή ανθρώπους που δυσκολεύομαι να επικοινωνήσω μαζί τους.

Ίσως να μαντεύεις ήδη για τι κατηγορίες/συμπεριφορές ανθρώπων μιλάω, θα προσπαθήσω να τις χωρίσω σε 4-5 τύπους για να είναι πιο εύκολο να τις παρατηρήσουμε

Ξεκινάμε λοιπόν έχουμε τον Γκρινιάρη Θύμα

Ο Γκρινιάρης Θύμα παραπονιέται για οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή του, ποτέ τα πράγματα δεν είναι καλά, όλοι τον εκμεταλλεύονται χωρίς να φταίει καθόλου.  Η συζήτηση μαζί του σε ρουφάει, σε κάνει να τα βλέπεις και εσύ όλα μαύρα κι άραχνα

Μετά υπάρχει ο Ζόρικος Ανταγωνιστής

Ο Ανταγωνιστής αρπάζεται με το παραμικρό, σου τη λέει με κάθε ευκαιρία, είναι πιεστικός και σε κάποιες περιπτώσεις και επιθετικός. Μπορεί επίσης να του βγαίνει και η λεγόμενη παθητική επιθετικότητα, αυτή που σε σφάζει με το βαμβάκι με το σαρκασμό και τα δήθεν αστειάκια…
Σε κάνει να αισθάνεσαι χάλια, σκουπίδι και θύμα

Ο Νάρκισσος Ξερόλας…

Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτόν και φυσικά ξέρει τα πάντα…, πάντα!!

Δεν σταματά να μιλά για τις επιτυχίες του, τα ταξίδια του, τα ψώνια του και φυσικά πάντα σε συμβουλεύει γιατί αυτό  ξέρει βρε παιδάκι, ξέρει ξέρει ξέρει!! Σε κάνει να αισθάνεσαι ασήμαντος, μικρός και άσχετος…

Ο Χειριστικός

Θα κάνει οτιδήποτε χρειάζεται για να πετύχει το σκοπό του, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σε χειριστεί συναισθηματικά. Είναι εξαιρετικός στην επικοινωνία, γοητευτικός και τρομερά ευχάριστος… όσο γίνεται το δικό του. Όταν δεν γίνεται σου βγάζει έναν εγωισμό που φτάνει τα όρια της εμμονικής ψυχοπάθειας ή τέλος πάντων του κακομαθημένου δίχρονου… μα αφού θέλω θέλω θέλω!!!

Και η Βασίλισσα του Δράματος

Εδώ μιλάμε για τραγικές καταστάσεις, οτιδήποτε συμβαίνει στην ζωή της, ακόμα και το παραμικρό δημιουργεί υπέρμετρες συναισθηματικές αντιδράσεις, είναι αυτό που λένε στο χωριό μου κάνει την τρίχα τριχιά… Θέλει πάντα την προσοχή σου, την φροντίδα  σου και την ακοή σου. Αν δεν τα έχει αλίμονο σου, θα κάνει τα πάντα για να σε κάνει να αισθανθείς άσχημα και γαϊδούρι που δεν ασχολείσαι με τα ανυπέρβλητα προβλήματα της…

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι ότι σε γεμίζουν αρνητικότητα, άσε που σε κάνουν να αισθάνεσαι άχρηστος και σκουπίδι…

Εσύ όμως τι κάνεις, ειδικά αν πρόκειται για κοντινούς ανθρώπους που δεν μπορείς να αποφύγεις;;

Εδώ έρχονται και μας βοηθάνε οι πρακτικές μας, ιδιαίτερα οι λεγόμενες άτυπες…

Παύση – αναπνοή - παρατήρηση,  κοιτάζω το άλλον στα μάτια, δεν αντιδρώ, παραμένω εκεί, παρόν αρνούμενος να εμπλακώ στο παιχνίδι που μου παίζει…

Σταματώ, παίρνω μια-δυο συνειδητές αναπνοές, έρχομαι και παρατηρώ το σώμα μου…, αισθάνομαι κάπου ένταση; Στέλνω την αναπνοή μου εκεί και του επιτρέπω να χαλαρώσει.

Παραμένω στο παρόν κοιτάζοντας τον άλλον στα μάτια, χωρίς να μιλώ.

Δε λέω, αυτή η παύση θέλει γενναιότητα, θέλει κουράγιο, θέλει ήρεμη δύναμη…

Όμως έχει καταπληκτικά αποτελέσματα…

Η παύση δείχνει ότι είσαι δυνατή, ότι έχεις τον έλεγχο, ότι πατάς γερά στα πόδια σου…

Η παύση στέλνει το μήνυμα:

  • Στον Γκρινιάρη - «Δεν είναι και σημαντικό»
  • Στον Ανταγωνιστή – «Δεν μασάω»
  • Στον Νάρκισσο Ξερόλα – «Δεν παίζω το παιχνίδι σου»
  • Στον Χειριστικό – «Δεν μπορείς να με χειριστείς, έχω τον έλεγχο»
  • Στη Βασίλισσα του Δράματος – «Πούλα το αλλού, δεν το αγοράζω»

Αυτή η παύση, αυτή η ήρεμη δύναμη είναι η πανοπλία που σε προστατεύει από τα βέλη των δύσκολων ανθρώπων.

Δοκίμασε την επόμενη φορά που θα σου πετάξει το σαρκαστικό σχολιάκι να παραμείνεις σιωπηλή, δυνατή, παρούσα…

Η παύση δεν σημαίνει ότι αγνοούμε το άλλον ή ότι τον γράφουμε. Κάθε άλλο, είμαστε παρόντες, με συμπόνοια και συμπάθεια αναγνωρίζουμε ότι το άλλο άτομο είναι παγιδευμένο στο ρόλο που επιλέγει να παίξει, προφανώς ή ζωή υπήρξε δύσκολη γι’ αυτόν και τον αναγκάζει να οχυρώνεται πίσω από ρόλους.

Με τη στάση μας όμως δίνουμε το παράδειγμα ότι δεν είναι απαραίτητο να παίζουμε το ρόλο του ζόρικου ή του θύματος για να επιβιώσουμε και με αυτόν τον τρόπο απελευθερώνουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και τον «δύσκολο» άλλο…

meltingtime

Δεν έχω χρόνο

Ποτέ δεν θα βρεις χρόνο για τίποτα, αν θέλεις χρόνο θα πρέπει να τον δημιουργήσεις
Charles
Buxton

Σήμερα αισθάνομαι ότι δεν έχω χρόνο για γράψιμο, έτσι λέω να γράψω για την έλλειψη χρόνου…

Ο χρόνος μοιάζει να κυλά μέσα από τα χέρια μου, κι όμως έχω 24 ώρες την ημέρα, όσο ακριβώς και όλοι οι άνθρωποι στον πλανήτη γη.

Πως γίνεται όμως και κάποιοι καταφέρνουν τόσα πράγματα μέσα σε αυτές τις 24 ώρες ενώ κάποιοι άλλοι κυνηγούν το χρόνο, τρέχουν ατελείωτα μέσα στην μέρα και στο τέλος μένουν με μία ανεκπλήρωτη αίσθηση;

Ακούμε και ξανακούμε για τη διαχείριση χρόνου, όμως για ποια διαχείριση χρόνου μιλάμε όταν η μέρα τελικά έχει 24 ώρες;

Αυτό που τελικά έχει σημασία και φέρνει αποτέλεσμα είναι μάλλον το που εστιάζουμε την προσοχή και που δίνουμε την ενέργεια μας, δεν πρόκειται για διαχείριση χρόνου αλλά για διαχείρισης εστίασης και επιλογών.

Τελικά ο χρόνος δεν είναι κάτι που βρίσκω, ποτέ δεν βρήκα 5 ξεχασμένα λεπτά στο κομοδίνο μου…, είναι κάτι που δημιουργώ!!

Και πως δημιουργώ χρόνο;

Εστιάζοντας την προσοχή μου και την ενέργεια μου στα σημαντικά, σαν ένας πολεμιστής - σαμουράι του χρόνου τραβώ το σπαθί μου και ανοίγω δρόμο μέσα από το περιττό ώστε να μπορέσω να δημιουργήσω το σημαντικό.

Πως γίνεται αυτό;

Κατά ένα περίεργο τρόπο επιβραδύνοντας…

Συνήθως όταν με πιέζει ο χρόνος η άμεση αντίδραση μου είναι να τρέξω να τα προλάβω όλα, τα πράγματα όμως επιταχύνουν κι αυτά, οι καταστάσεις εναλλάσσονται τόσο γρήγορα που όσο καν να προσπαθώ να τα να τα προλάβω όλα τελικά μένω πίσω…

Ακόμη και αν προλάβω τα περισσότερα επείγοντα, στο τέλος της μέρας μένω ανεκπλήρωτος γιατί μου διέφυγαν τα σημαντικά…

Πως όμως επιβραδύνουμε;

Κάνοντας την πρακτική μας και μπαίνοντας στη διαλογιστική μας κατάσταση ο χρόνος επιβραδύνεται. Δημιουργείται μία ησυχία και ένα κενό όπου το σημαντικό βρίσκει το χώρο και χρόνο του να εκφραστεί. Δημιουργώντας μικρές παύσεις μέσα στην ημέρα μας με την πρακτική «ΠΑΜΕ», ή και μία μόνο συνειδητή ανάσα, δίνουμε στο σημαντικό χώρο, χρόνο και ενέργεια για να δημιουργηθεί. Συνδεόμαστε με το «’Όλον» και μπαίνουμε στη «Ροή» όπου συμβαίνουν πράγματα, πράγματα και καταστάσεις που δημιουργούν πληρότητα και ευγνωμοσύνη. Και φυσικά ο διαλογισμός συνοδεύεται από δράση, εστιασμένη διαλογιστική δράση στο εδώ και τώρα… και τότε συμβαίνουν πράγματα!!

Τελικά έχω χρόνο…, έχω 24 ώρες όπως όλα τα ανθρώπινα όντα, ξεκινώντας την ημέρα μου με την διαλογιστική μου πρακτική επιβραδύνω και δημιουργώ το χρόνο και το χώρο ώστε να αναλάβω δράση για τα ωραία, τα μεγάλα και τα σημαντικά.

 

gratitude-appreciation-article

Συγχώρεση

«Το να μην συγχωρούμε είναι σαν να πίνουμε εμείς το δηλητήριο και να περιμένουμε το άλλο πρόσωπο να πεθάνει»

Η συγχώρεση είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις, είναι η συγχώρεση του εαυτού και η συγχώρεση του άλλου.

Ίσως να νομίζουμε ότι η συγχώρεση είναι κάτι που αφορά δύο πρόσωπα, στην πραγματικότητα όμως αφορά αποκλειστικά εμάς, είναι η απόφαση να αφήσω πίσω μου επίκριση, σκέψεις εκδίκησης, συναισθήματα θυμού, πικρίας και απογοήτευσης.

Πραγματικά πόσο συχνά έχω επιτρέψει στην πικρία, στο θυμό και στην απογοήτευση να δηλητηριάζουν τη ζωή μου για μέρες, μήνες, χρόνια, να αισθάνομαι αδικημένος, πικραμένος και θύμα…

Και είμαι σίγουρος ότι τις περισσότερες φορές το άλλο πρόσωπο δεν είχε είδε ιδέα για το πώς αισθανόμουν εγώ, πραγματικά ρουφούσα κάθε μέρα το δηλητήριο περιμένοντας να αρρωστήσει ο άλλος ο οποίος όμως δεν είχε ιδέα για όσα συνέβαιναν στην κεφάλα μου…

Καταπληκτικά!!

Για να μην μιλήσω για το θυμό, την απογοήτευση και τις τύψεις που αισθανόμουν για πράγματα που είχα πει είχα κάνει ενώ δεν έπρεπε, ή που δεν είχα πει ή είχα κάνει ενώ έπρεπε…

Καταπληκτικά!!

Τελικά τι κέρδισα όλα αυτά τα χρόνια με το να είμαι ο δίκαιος και αυστηρός κριτής του εαυτού μου και των συνανθρώπων μου;

Σίγουρα κέρδισα να έχω δίκιο, το ρουφούσα γουλιά γουλιά το πικράκι μου αλλά τουλάχιστον είχα δίκιο…

Καταπληκτικά στο τετράγωνο!!

Μεγάλη παγίδα αυτό το δίκιο, άμα πέσεις μέσα άντε να βγεις…

Τι κέρδισα με το αρνούμαι να συγχωρήσω και να μένω κολλημένος στο δίκιο μου;

Μάλλον όχι και πολλά πέρα από αυτό το άγριο συναίσθημα της υπερηφάνειας του να έχεις δίκιο, τη σιωπηλή εγκαρτέρηση του τύπου που θα πάει, θα δεις ποιος είμαι εγώ, και την προσμονή του κρύου πιάτου της εκδίκησης…, όποιος γελά τελευταίος γελά καλύτερα…

Τελικά μάλλον θύμα ήμουν όλα αυτά τα χρόνια και δεν το είχα αντιληφθεί. Θύμα γιατί θύμωνα και κολλούσα σε καταστάσεις για τις οποίες δεν μπορούσα να επηρεάσω. Θύμα γιατί παρέδιδα τη δύναμη κα την ελευθερία μου σε άτομα και καταστάσεις έξω από εμένα

Μέχρι που άρχισα να συγχωρώ…

Άρχισα να συγχωρώ καταρχάς τον εαυτό μου, να απελευθερώνομαι από συναισθήματα τύψης και ντροπής για ότι είχα κάνει και για ότι δεν είχα κάνει. Άρχισα να τα βλέπω σαν μαθήματα, τι έχουν να μου διδάξουν και πως μπορώ να πράττω καλύτερα από εδώ και πέρα.

Μετά άρχισα να συγχωρώ και τους άλλους…

Το να συγχωρώ δεν σημαίνει ότι αυτό που συνέβη ή το πρόσωπο που με πλήγωσε είναι οκ και του επιτρέπω να το ξανακάνει. Το να συγχωρώ σημαίνει ότι αναλαμβάνω 100% την ευθύνη της ανταπόκρισης σε ότι έγινε…, το να επιλέγω να ανταποκρίνομαι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τόσο στο πως αισθάνομαι όσο και στο τι πράττω.

Γνωρίζω πλέον ότι προσπαθώντας να τιμωρήσω τον άλλο τελικά καταλήγω να τιμωρώ ακόμη περισσότερο τον εαυτό μου!!

Επιλέγοντας το δρόμο της συγχώρεσης παίρνω πίσω τον έλεγχο των συναισθημάτων μου και τελικά της ζωής μου, απεγκλωβίζομαι από το παρελθόν, απελευθερώνομαι στο τώρα και δημιουργώ ανώτερες δυνατότητες για το μέλλον.