«Καλύτερα ν’ ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι»
Όλοι γνωρίζουμε τη δύναμη της ευγνωμοσύνης, πόσο σημαντική είναι και πόσο συνεισφέρει στην ευδαιμονία μας. Υπάρχουν αμέτρητες έρευνες που δείχνουν πως η πρακτική της ευγνωμοσύνης οδηγεί σε μεγαλύτερη ευδαιμονία και ευεξία, δεν μπορούμε να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη και θυμό ταυτόχρονα…
Αυτός είναι και ο λόγος που ξεκινάμε από το πρώτο μάθημα με το ημερολόγιο ευγνωμοσύνης και που συνεχίζουμε να κλείνουμε τη μέρα με αυτό. Μεταξύ των άλλων εξασκούμε το νου μας στο να αναγνωρίζουμε και να επικεντρωνόμαστε στα «θετικά» που συμβαίνουν στη ζωή μας και με αυτό τον τρόπο μας συμβαίνουν όλο και περισσότερα «θετικά» πράγματα που μας κάνουν να είμαστε ευγνώμονες.
Όπως έλεγε νομίζω ο Επίκτητος, ο σοφός άνθρωπος δεν λυπάται για αυτά που δεν έχει αλλά χαίρεται για αυτά που έχει.
Τι γίνεται όμως όταν μας συμβαίνουν «αρνητικές» καταστάσεις, πόσο εύκολο είναι να είμαστε ευγνώμονες στα δύσκολα.
Πριν από 4 εβδομάδες μου έκλεψαν το σακίδιο μου ενώ παίζαμε μπάλα με τα παιδιά στην παραλία του Μπάτη στο Φάληρο. Βρέθηκα με τρία παιδιά χωρίς χρήματα, χωρίς τηλέφωνο και χωρίς κλειδί αυτοκινήτου…
Στην αρχή δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι έλειπε, ήταν πρώτη φορά που με είχαν κλέψει και μου φαινόταν αδιανόητο ότι κάποιος μας παρακολουθούσε που παίζαμε μπάλα και μας έκλεψε τα πράγματα την ώρα που δεν κοιτούσαμε…
Α τον απαίσιο που με άφησε σύξυλο με τρία παιδιά στην παραλία… Αισθανόμουν θύμα, θυμωμένος και αδικημένος…
Ευτυχώς κάποιος ευγενέστατος κύριος μου έδωσε το κινητό του και μπόρεσα να επικοινωνήσω με την Εύα ώστε να φέρει από την Κηφισιά το δεύτερο κλειδί του αυτοκινήτου ώστε να μπορέσουμε να μετακινηθούμε. Ευτυχώς υπήρχε δεύτερο κλειδί και τώρα που το συζητάμε πρέπει να βγάλω άλλο ένα εφεδρικό.
Μετά συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσαν να μας είχαν κλέψει το σακίδιο ενώ κάναμε μπάνιο στη θάλασσα και να είχαμε βρεθεί βρεγμένοι και χωρίς ρούχα, οπότε τουλάχιστον ήμασταν στεγνοί και ντυμένοι…
Σταδιακά η άρνηση, ο θυμός και η θλίψη έδωσαν την θέση τους στην αποδοχή και στην ευγνωμοσύνη γιατί τελικά όλα έρχονται και παρέρχονται, γιατί τελικά πάντα υπάρχει λύση, γιατί τελικά όλα είναι μαθήματα.
Πέρα από το απλοϊκό παραπάνω παράδειγμα, κοιτάζοντας στο παρελθόν συνειδητοποιώ ότι πολλά πράγματα που μου είχαν φανεί τραγικά όταν συνέβησαν τώρα καταλαβαίνω ότι είναι κομμάτι του μονοπατιού της εξέλιξης.
Θυμάμαι πόσες φορές είχα καθηλωθεί στο ρόλο του θύματος, «Μα γιατί αφού είμαι τόσο καλός άνθρωπος η ζωή μου φέρεται έτσιιιι!!»
Και πως αισθανόμουν…, χάλια, θυμό, θλίψη και αδικία…
Στην πορεία άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ναι μεν δεν μπορώ να αλλάξω κάποιες καταστάσεις αλλά είναι στο χέρι μου ο τρόπος που θα τις ερμηνεύσω και ο τρόπος που θα ανταποκριθώ. Είναι δική μου επιλογή αν θέλω να είμαι ή μαριονέτα ή μαριονετοπαίκτης…
Ναι, σε ένα επίπεδο τη ζωή μας την κυβερνούν αόρατα νήματα, οι συνήθειες και οι πεποιθήσεις μας, μου συμβαίνει αυτό και εγώ αντιδρώ έτσι γιατί αυτό έχω μάθει και έτσι συνηθίζω. Και τότε είμαι το θύμα, άτομα και καταστάσεις κινούν τα νήματα της ζωής μου.
Μέσα από το διαλογισμό, μέσα από τη σιωπή και την παρατήρηση τα αόρατα νήματα αρχίζουν και γίνονται ορατά και αφού τα αντιλαμβάνομαι, πλέον μπορώ να απελευθερωθώ, μπορώ να γίνω ο κύριος της ζωής μου, από μαριονέτα να γίνω ο Μαριονετοπαίκτης.
Μέσω των πρακτικών μου επιλέγω να είμαι ευγνώμων αντί για θύμα, επιλέγω να είμαι μαθητής της ζωής, επιλέγω να είμαι ελεύθερος!! 🙂
«Μεταξύ ερεθίσματος και ανταπόκρισης υπάρχει ένα κενό. Σε αυτό το κενό υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξουμε την ανταπόκριση μας. Στην ανταπόκριση μας έγκειται η ανάπτυξη και η ελευθερία μας» - Victor Frankl
